Marilynne Robinson "Dom nad jeziorem smutku"

 

  Marylinne Robinson to pisarka w Polsce raczej nieznana, wydano wprawdzie jej dwie powieści "Gilead" chyba w 2006 roku  i "Dom nad jeziorem smutku" będący u nas nowością. 
   Zastanawiam się nad polityką wydawców , naprawdę mądra książka w pełni zasługująca na otrzymaną nagrodę Fundacji Hemingwaya , nominowana do nagrody Pulitzera , którą zresztą otrzymało inne dzieło tejże autorki czyli "Gilead", czekała od 1980 roku na polskie  wydanie. Przynajmniej nic nie wiem o wcześniejszym przekładzie na język polski. W Ameryce została okrzyknięta jedną ze stu najważniejszych współczesnych powieści, została również zekranizowana. U nas jednak wydawcy wolą wydawać pieniądze na "bestsellery" zamiast na wartościową literaturę.
                 

 

    Tak naprawdę powieść ta jest powieścią o dorastaniu , nie tylko tym fizycznym ale i psychicznym , do podejmowania wyborów w życiu nie zawsze jak wiemy prostych. Najważniejsze dla mnie w tej książce okazało się to nad czym niewiele osób się zastanawiało , pisano już o tragedii sióstr, o ich kolejnych opiekunkach oraz o ich niedostatkach i błędach które zdaniem czytelników popełniły. Dość szeroko rozpisywano się o tym że dziewczęta nie miały bezpiecznego dzieciństwa , rutyny będącej zapewne według piszących lekiem na całe zło. I właściwie można i tak tę książkę odebrać, w końcu są to wspomnienia pewnej małej samotnej dziewczynki pozbawionej rodziców , w pewnym momencie pozostawionej i przez siostrę , jedyną wówczas jej bliska istotę. Jednak przekornie stwierdzę że dla mnie jest to przede wszystkim obraz społeczeństwa, jego wpływu na jednostkę, pewnych postaw i schematów , których wymaga od nas otoczenie. Konformizmu i hipokryzji dzięki  którym to cechom wtłacza się ludzi w schematy uznane za jedynie słuszne. Jest pewien moment kiedy istnieją uzasadnione obawy że i powieściowa outsiderka ciotka Sylvie da się wtłoczyć w utarte tory życia w tej cichej i spokojnej mieścinie.
                      

 

   Sylvie , Ruth i Lucille są dla mnie symbolami, dwie pierwsze symbolem wolności, nonkonformizmu oraz odwagi do bycia sobą bo niełatwo jest nie ukrywajmy , pozostać wiernym swoim przekonaniom jeśli wszyscy wkoło powtarzają że oni są normalni a wy jesteście dziwadłami nieprzystosowanymi do życia. Lucille, jest dla mnie symbolem konformizmu, ulegania wpływom , postanowiła żyć tak by inni ją akceptowali, lubili i przyjęli jako swoją.
  Wprawdzie w większości opinii spotkałam się z krytyką postawy Sylvie oraz Ruth, i niby faktycznie kto chciałby żyć w domu pełnym puszek , gazet , pijąc herbatę w słoikach , wędrując gdzie chce i kiedy chce nie przejmując się rzeczami , którymi z natury rzeczy przejmować się musimy?
                  

 

   Z drugiej jednak strony , kto powiedział że mieszkanie w takim domu jest złe? Kto? No właśnie społeczeństwo i tu wracamy do sedna . Należy żyć tak jak tego chcemy czy tak jak chcą tego inni ?
  Wiem że można by się przyczepić że schemat jest trochę uproszczony , z jednej strony indywidualistka nie dająca się zamknąć w żadnych ramach a z drugiej złe otoczenie patrzące tylko na to " co sobie ludzie pomyślą?"  A niech sobie myślą co chcą , ich zmartwienie ... a jednak dla człowieka od dzieciństwa uczonego że należy to i to a nie wolno tego i tego , a przynajmniej tak by tego nikt nie widział jest to trudne.
    Czytałam recenzje na temat tej powieści , narzekanie że nie ma szczęśliwego zakończenia i...  znowu przekornie stwierdzę że według mnie nie mogło być szczęśliwsze.
   Bardzo , bardzo ważna książka szczególnie dla tych wszystkich , którzy zadają sobie pytania :Być czy mieć? Żyć tak by być szczęśliwym czy tak by podobać się innym? Co naprawdę jest ważne? 
   
    
                   

Ciekawe usprawiedliwienie :-)


 Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa M