Aleksander Sołżenicyn "Jeden dzień Iwana Denisowicza"

  
  Aleksander Sołżenicyn znany głównie z dzieła pt. "Archipelag GUŁag" o całym systemie łagrowym. Pierwszym jego utworem był jednak "Dzień Iwana Denisowicza" , choć jest wręcz miniaturą w porównaniu do innych owoców pracy pisarza , jej wartość jest równie wielka choć kto wie czy i nie większa niż wspomniany wcześniej kilkutomowy "Archipelag". 
   Swego czasu była to wstrząsająca lektura, gdyż nagle ktoś odkrył przed światem jak to było w łagrach. Wydana została w czasie odwilży a na jej druk zgodę wydał sam Chruszczow. W naszym kraju zakazana była przez dwadzieścia pięć lat. Pisząc "swego czasu była ..." nie mam na myśli że dziś już nie jest , jednak to już nie tajemnice odkrywane przed czytelnikiem są najważniejsze. Po setkach innych relacji z tego piekła na ziemi, napisanych bardziej obrazowo, szokujących szczegółami o których Sołżenicyn nie mógł wspomnieć a już z pewnością nie mógł napisać wprost. Ta niewielkiej objętości książeczka  robi wrażenie formą w jakiej przekazana została opisana w niej historia.
   Beznamiętna relacja z dnia pracy ale i życia głównego bohatera jest celowym zabiegiem. Pozwala czytelnikowi na własne odczucia niczego mu nie narzucając, Należy też wziąć pod uwagę że autor po prostu nie chciał pisać inaczej w sensie że ( to wszystko "być może") psychika nie pozwalała mu na ukazanie uczuć. Kolejnym argumentem jest i to w jakim okresie Sołżenicyn pisał. Odwilż, a po odwilży jak uczy nas natura nigdy nic nie wiadomo i autor doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Należy też wczytać się w to co niedopowiedziane.  Ogólnie wydaje się że nawet nie było najgorzej , dało się żyć, jeśli wypracowało się normę to i jedzenie było ( tu polecam przeliczenie ilości i jakości tegoż jedzenia i porównanie z tym co zjadamy każdego dnia) Więzniowie otrzymują paczki, organizują sobie dodatkowe porcje strawy, ba nawet wspomina się o fryzjerze .... czy ktoś wierzy w tego fryzjera? Szczególnie po opisie wizyty u lekarza. Zadać sobie należy pytanie za jaką cenę utrzymywano się przy życiu. Większa norma = więcej jedzenia przez pięć dni, w praktyce cztery bo w pierwszym dniu ta większa porcja jedzenia trafia do "góry" .Wypracowanie tejże normy mogło kosztować nawet życie o zdrowiu nawet nie warto wspominać, jeśli ktoś uczciwie chciałby ją wypracować.
   Monotonia przebijająca z każdego zdania opisującego ten w gruncie rzeczy udany dzień ( godzina stania na mrozie -30 stopni) jest dobijająca, celowo, a jeśli jeszcze uświadomić sobie że ten dzień należy pomnożyć przez 365 dni ( rok)  , a  następnie przez 25 lat i dodać 3 dni z lat przestępnych .... Pomyślmy niejednokrotnie zdarza nam się narzekać czy też tylko słyszeć jak ktoś narzeka że: " tylko praca, dom, praca dom , ciągle to samo i żadnej odmiany" . Ludzie wręcz z tego powodu popadają w depresje i to mając przy sobie bliskich, śpiąc w wygodnej pościeli mając dach nad głową i smaczną strawę . A oni .... trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt trzy dni bez wyżej wspomnianych wygód, w strachu że coś się nie spodoba, że za coś ukarzą albo i bez czegoś, zabiorą, zamkną. Wyrok przedłużą.  
   Ta opowieść to bezmiar cierpienia, nie rzucające się w oczy ale istniejące codzienne dramaty ludzi postaci pobocznych, dla nich każdy nowy dzień to nowa walka o przetrwanie , walka z oprawcą , naturą ale i z samym sobą.
        

zródło zdjęcia:www.polityka.pl

   Autor : Aleksander Sołżenicyn
     Tytuł:  "Jeden dzień Iwana Denisowicza
   Przekład : Witold Dąbrowski, Irena Lewandowska
     Wydawnictwo : Polityka Spółdzielnia Pracy
  Seria : Współczesna Literatura Rosyjska ,Biblioteka Polityki
     Książka : zostaje u mnie

       Wyzwanie: